vier de liefde op palestijnsdag

14 februari

verhalen van onze vrienden uit palestina

valentijnskaartjes voor palestijndag

Informatie

Wat is palestijnsdag?
Op 14 februari vieren we onze liefde voor het palestijnse volk.Waarom 14 februari?
Veel nederlanders kennen 14 februari als valentijnsdag. Dit is een dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met bijvoorbeeld cadeautjes, bloemen of kaarten.Valentijnsdag is vooral bekend als een commercieel hoogtepunt en dat vinden wij zonde. Wij willen deze dag weer gebruiken voor het vieren van de liefde.Waarom palestijnen?
Volgens nederland bestaan er geen palestijnen.Dat zit zo: nederland erkent het land palestina niet en omdat het land palestina politiek gezien niet bestaat, bestaan er dus ook geen palestijnen. In nederland spreken we daarom officieel van "het palestijnse volk" als we het hebben over palestijnen.Wij zijn het niet eens met het politieke standpunt dat nederland inneemt en de onderdrukking die hier bij komt kijken. Daarom gebruiken wij palestijnsdag om de liefde te vieren voor en solidariteit te uiten met palestijnen wereldwijd.Waarom heeft nederland eigenlijk dit standpunt?
Kort gezegd: nederland heeft sterke politieke en financiele belangen die zijn verstrengeld met het bestaan van israël.Van oudsher is palestina een landstreek die tegenwoordig de staat israël en de bezette palestijnse gebieden omvat. Sinds 1967 heeft israël de palestijnse gebieden bezet. De palestijnse gebieden bestaan uit de gazastrook, de westelijke jordaanoever en oost-jeruzalem die gezamenlijk palestina vormen. Palestina wordt officieel erkend door ruim 130 landen, waaronder enkele eu-lidstaten. Israël, maar ook nederland en belgië, erkennen palestina niet.Systematisch gezien is de verklaring dat nederland een koloniaal verleden heeft en vanuit dit verleden een politieke samenwerking heeft opgebouwd met het verenigd koninkrijk en de verenigde staten. Deze twee landen hebben geholpen met het oprichten van israël en zijn tot op heden nauw verbonden met dit land.Hoe komen jullie aan deze informatie?
De historische gebeurtenissen zijn terug te vinden op wikipedia.org. Als je meer wilt weten dan kan je daar veel informatie vinden. Let wel altijd op dat wanneer je informatie tot je neemt, dat je je bewust bent van wie het heeft geschreven en welke frames er worden toegepast. Dat geldt ook voor deze website. :)Als je meerdere talen machtig bent, dan is het ook zeker interessant om het verschil te zien tussen nederlandse informatie en bijvoorbeeld engelstalige informatie.Wie zijn de mensen achter palestijnsdag?
We zijn nederlanders die zich bewust zijn van dat nederland groot is geworden dankzij kolonialisme. Wij willen onze ogen niet afwenden van het leed dat imperialistische exploitatie met zich meebrengt.In plaats van ons te schamen voor het verleden of onze ogen te sluiten voor het heden, zetten wij ons vandaag in voor een betere toekomst. We strijden voor een systeem gebaseerd op liefde en medemenselijkheid in plaats van individualisme en persoonlijk gewin."We zijn allemaal palestijnen."Hoe gaan jullie het vieren?
De liefde vieren we met elkaar. In januari en februari 2025 gaan we valentijnskaarten maken. Als je mee wilt doen, meld je dan aan voor een workshop. Iedereen die met ons de liefde wil vieren is welkom.Leuk dit, maar wat is het doel?
Wij geloven dat alle mensen het recht hebben om in vrijheid en vrede te leven. De palestijnse zaak speelt een sleutelrol in de bevrijding van alle mensen wereldwijd.Wij kiezen ervoor ons te richten op liefde, omdat wij denken dat dit de basis vormt voor het verzet tegen de onderdrukking die nu gaande is. Liefde houdt ons hart zacht en stelt ons open voor medemenselijkheid. Door ons gezamenlijk in te zetten voor deze liefde, vinden we steun bij elkaar. Daarnaast laten we zien aan de palestijnse gemeenschap dat wij er voor hen zijn en dat we bereid zijn hen te steunen.Het is onze missie om vanuit liefde bewustzijn en aandacht te creëeren voor de bevrijding van het palestijnse volk.Dit doen wij door:
1. Informatie te geven als startpunt voor een diepere duik in de palestijnse zaak;
2. Mensen samen te brengen voor de palestijnse zaak;
3. Stemmen uit de palestijnse gemeenschap te versterken door ze ruimte te geven op ons platform en tijdens evenementen;
4. Steunbetuigingen te delen in de vorm van valentijnskaarten;
5. Plezier te hebben met elkaar, want samen kaarten maken is gewoon echt heel leuk.Waarom zou ik doneren?
Wij vragen donaties om onze kosten te dekken. Op dit moment krijgen we geen subsidie en we betalen het uit eigen zak.Als we geld over houden, dan sturen we dat aan onze vrienden in gaza. We moedigen je ook aan om direct te doneren aan onze vrienden in gaza. Linkjes naar hun donatie pagina kan je vinden onderaan hun verhaal. Zie hiervoor: verhalenVoor meer informatie over ons financieel beleid, zie: algemene voorwaarden en beleid
Voor een volledig overzicht van onze inkomsten en uitgaven: financien palestijnsdag 2025Trouwens, waarom gebruiken jullie geen hoofdletters voor namen?
Vanuit principe. Hoofdletters in taal geven aan dat een woord belangrijk is. Maar wie bepaalt eigenlijk dat het ene woord belangrijker is dan het andere? Dat mag je lekker zelf weten.

Vier mee

Wil jij het palestijnse volk vanuit nederland een hart onder de riem steken? Vier dan samen met ons palestijnsdag!Stuur een kaartje 💌
Een kaartje is een leuke manier om te laten weten dat je aan iemand denkt. We hebben een aantal kaartjes gemaakt die je kan sturen aan iemand met wie je de liefde wilt vieren. De kaarten zijn per stuk en per pakketje verkrijgbaar via onze contact pagina.Je kan natuurlijk ook zelf een kaart maken. Als je dat doet, dan vinden we het heel leuk als je je creatie met ons deelt, bijvoorbeeld op instagram.Maak zelf een kaart🎨
Knutsel zelf een kaart en stuur deze op naar iemand met wie je de liefde wilt vieren. Heb je andere creatieve ideeen om palestijnsdag te vieren? Deel het met ons op instagram!Plak stickers🍉
Laat aan iedereen zien dat jij de liefde viert met onze liefdevolle stickers. De stickers zijn binnenkort verkrijgbaar.Praat erover 🗣️
Ga in gesprek met je familie, vrienden en collega's en vertel ze over palestijnsdag. Als je het lastig vind om een gesprek te starten, dan kan je ze ook verwijzen naar onze informatie pagina.Deel op instagram 📷
Wil je liever digitaal een kaartje sturen of sticker plakken? Kijk dan op onze instagram voor onze posts en stickers!Donaties 💸
Momenteel betalen we dit uit onze eigen zak en dat doen we met liefde. Wil je ons meehelpen met de kosten te dekken? Heel fijn! Je kan op dan een donatie doen, klik dan op de knop "doneer" onderaan deze pagina.Help mee 👐🏼
Wil je je eigen ontwerp voor kaart of sticker delen? Of is je een andere manier waarop je graag mee wilt helpen?
Laat het ons weten! Neem dan contact met ons op via instagram of het contactformulier.

Aanmelden

agenda
❤️ workshop zat 11 januari om 14:00 in utrecht
🖤 workshop vrij 17 januari om 20:00 in den haag
🤍 workshop zat 25 januari om 14:00 in utrecht
💚 workshop vrij 31 januari om 20:00 in den haag
💖 community dag zat 8 februari in den haag [aanmelden]wat je kan verwachten
Om palestijnsdag te vieren gaan we samen valentijnskaarten maken. Meld je aan voor één van onze knusse workshops en kom ook zeker naar de community dag.Jij krijgt van ons materialen en inspiratie om je eigen kaarten te maken, precies op tijd om ze te versturen voor 14 februari.Je maakt je eigen kaart en je mag zelf kiezen of en aan wie je de kaart verstuurt. Als je de kaart wilt versturen via palestijnsdag, is daar mogelijkheid voor. Lees meer op de volgende pagina: [kaartje sturen]Iedereen die de liefde wil vieren is welkom. Als je vragen hebt over wat je kan verwachten, neem dan contact met ons op via het contactformulier.workshops 💕
Tijdens de workshop nemen we in kleine kring twee uur de tijd om een kaart te maken. De workshops worden gegeven op verschillende lokaties. Per workshop is er meer informatie beschikbaar op de pagina waar je je kan aanmelden.community dag 💖
Vier met ons de liefde voor het palestijnse volk alvast op 8 februari. Na het succes van onze kleine, knusse workshops, organiseren we nu een grote bijeenkomst met meeslepende sprekers, inspirerende kunst en nog veel meer knutselplezier. Maak je eigen valentijnskaart en deel die met iemand om wie je geeft.Je krijgt de tijd om meerdere kaarten te maken en verschillende media uit te proberen, zoals verf, stempel, collage, kleurpotloden. Als je geen idee hebt waar te beginnen, dan helpen wij je een eindje op weg. Ter inspiratie delen we verhalen en kunst met uit de palestijnse gemeenschap.

toegankelijkheid
We streven ernaar om iedereen te kunnen verwelkomen. De workshops worden gegeven op verschillende lokaties. Informatie over de toegankelijkheid wordt daarom vermeld op de pagina waar je de ticket kan kopen.Voor vragen over toegankelijkheid of verzoeken over hoe we jou mogen verwelkomen, kan je contact opnemen via onze contact pagina.algemene voorwaarden
Op onze workshops zijn onze algemene voorwaarden van toepassing.

Neem contact op

Je kan ons een bericht sturen als je vragen hebt, bijvoorbeeld over onze workshops, mee wilt helpen, of als je graag stickers wilt ontvangen.

Aanmelding gelukt

Je bent aangemeld voor de workshop en krijgt van ons een bevestiging in je mail.We kijken er naar uit je te zien!

Dankjewel

Je bericht is verzonden. We verwachten binnen 5 dagen te kunnen reageren.Wil en kan je ook financieel bijdragen aan palestijnsdag? Overweeg dan om een donatie te doen.

Dankjewel voor je donatie!

Dankjewel dat je ons financieel ondersteunt bij het maken verspreiden van liefde.Wil je zelf ook materiaal ontvangen, laat ons dat dan weten via de contactpagina.

algemene voorwaarden en privacy beleid

Laatste update: 14 december 2024organisatie
De organisatie van palestijnsdag bestaat geheel uit vrijwilligers. We doen het werk op persoonlijke titel. Ookal bieden we workshops aan op professioneel niveau, we zijn als organisatie geen geregistreerd rechtspersoon, wat betekent dat we onze diensten van mens tot mens aanbieden en er geen sprake is van een consumentenrecht.geen geld terug
Als je een ticket hebt gekocht voor de community dag, dan rekenen we er op dat je komt. Helaas krijg je van ons geen geld terug als je niet kan komen, om wat voor reden dan ook. We hopen hier op je begrip te kunnen rekenen.geen winst
Voor de community dag vragen wij een kleine bijdrage, maar dit is geen volledige vergoeding van onkosten. We hopen met donaties voldoende geld te verzamelen om de kosten te dekken van de aanschaf van materialen en een huur van de ruimte ruimte.Als we onverhoopt meer geld hebben ontvangen dan we hebben besteed, dan geven we dat aan een goed doel.financieel beleid
We geven het geld dat wij in naam van palestijnsdag ontvangen als volgt:
1. Dekken van kosten van onze workshops, zoals materialen en huren van een ruimte;
2. Dekken van promotiekosten, zoals het printen van onze stickers;
3. Dekken van technische kosten zoals transactiekosten van ons betaalplatform en de kosten van de website;
4. Donatie aan Ali en Saed, onze vrienden in Gaza. Het bedrag dat wij overhouden wordt naar rato over hen verdeeld.We hechten veel waarde aan transparantie, daarom kan je ons volledige boekhouding inzien: financien palestijnsdag 2025privacy beleid
Via ons donatie en ticket platforms hebben we beperkt beschikking over persoonsgegevens. Deze gegevens gebruiken wij om betalingen en toegang te controleren. Daarnaast gebruiken we je emailadres om mails te versturen over het event waar je je voor hebt aangemeld. Als je op de wachtlijst staat voor een ticket, dan sturen we je een mailtje als er tickets beschikbaar zijn.We ontvangen een bevestiging van je workshop aanmelding per mail. Hierin staat de volgende informatie van jou:
- naam
- email adres
Deze email verwijderen we binnen een maand na de datum van de betreffende workshop.Als je ons een mail stuurt via het contactformulier, dan slaan we jouw naam en emailadres op in onze mailbox met als doel je per mail een reactie te sturen. We verwijderen je contactverzoek na 1 jaar en hiermee ook je naam en emailadres.contact
Heb je vragen over de algemene voorwaarden of ons privacybeleid, neem dan contact op via ons contactformulier.

Stuur je kaartje

❤️ aan Omar, Saly, Mariam of Huda in Nederland
🤍 aan Ali of Saed in Gaza
💚 aan alle PalestijnenDeel je liefde door een kaartje te sturen aan iemand die je waardeert of om iemand een hart onder de riem te steken. Wij helpen je graag je kaart op het juiste adres te laten aankomen.via palestijnsdag
Tijdens de community dag op 8 februari kan je je geadresseerde kaartje bij ons afgeven, wij maken een foto van de voorkant en plaatsen die op social media en onze website.
Als je aanvullende bezorginstructies of verzoeken hebt voor ons, dan kan je die op de envelop schrijven.❤️ Als je de kaart hebt geadresseerd aan Omar, Saly, Mariam of Huda dan bezorgen we jouw kaart direct bij hen. Als je de envelop dichtplakt dan maken we geen foto om te delen op social media en onze website.🤍 Als je je kaart hebt geadresseerd aan Ali of Saed, dan sturen wij hen een foto van je kaart. De binnenkant van de kaart delen we alleen met je geadresseerde.💚 Als je je kaart hebt geadresseerd aan alle Palestijnen, dan zetten wij ook de binnenkant van je kaart openbaar op onze website en social media zodat iedereen jouw boodschap kan lezen.via bluesky en/of instagram
Maak een foto van je kaart zoals jij die wil delen en tag ons in je post.
Tip: Gebruik #palestijnskaartvia instagram aan Ali of Saed
Als je wilt kan je ook een foto van je kaart via Instagram delen zonder tussenkomst van ons, direct met Ali of Saed.
Ali: @aliharazin2000
Saed: @saad.gaza90

Verhalen

Onze vrienden uit Palestina nodigen je uit om hun verhaal te lezen en hen zo beter te leren kennen.

Saed's verhaal

Met veel plezier werkte Saed als civiel ingenieur in Gaza. Totdat de oorlog uitbrak en hij zijn huis verloor. Hij vertelde me hoe het was om alles te verliezen. De pijn die hij deelde zal me voor altijd bijblijven. Zonder hoop dat er iemand hem komt redden, zorgt hij met liefde voor zijn ouders en jongere broer.

Ik ben Saed uit Gaza, Palestina🍉
Ik ben Saed Al-Harazin, een 26 jarige Palestijn. In 2022 ben ik afgestudeerd met een graad in Civiele Techniek. Ik woonde met mijn ouders, broer Anas en mijn getrouwde broer Musab. Ik hou van het leven in al zijn facetten, van boeken lezen en sporten tot het bouwen van vriendschappen die me positieve energie geven. Wat ik het meest waardeer is rust, ver weg van lawaai en drukte.

Mijn leven: Verdeeld in Twee FasenFase één: Voor de OorlogIk heb 25 jaar van mijn leven doorgebracht in een omgeving vol conflicten en oorlogen, te beginnen met de oorlog in 2009, gevolgd door de oorlogen in 2012, 2014, 2021 en 2022. Ondanks dit alles heb ik nooit de hoop verloren. Ik heb weerstand geboden aan pijn en wanhoop en prestaties geleverd die me aan het leven hebben vastgehouden, waaronder:
• Afstuderen van de middelbare school.
• Mijn diploma in civiele techniek halen.
• Een liefde voor lezen ontwikkelen en mijn kennis uitbreiden.
• Een fit en gezond lichaam opbouwen door te sporten.
• De arbeidsmarkt betreden, mijn eerste stappen zetten om mijn leven op te bouwen.Ik droomde ervan om een klein huis voor mezelf te bouwen, een simpele auto te kopen en financieel in staat te zijn om mijn familie te onderhouden, vooral mijn ouders en mijn broer Anas.

Fase twee: De Nachtmerrie van de OorlogDatum: 7 oktober 2023 | Tijd: 06:15 uur
Mijn leven veranderde in een nachtmerrie. Er brak een oorlog uit die niet te beschrijven was: een oorlog van vernietiging, moord, onderdrukking en armoede. Het leven in Gaza kwam tot stilstand en rivieren van bloed begonnen te stromen.We werden gedwongen om ons huis te verlaten, slechts een week nadat de oorlog begon, na een evacuatiebevel van het Israëlische leger. Op vrijdag om 16:00 uur verlieten we ons huis, niet wetende dat dit de laatste keer zou zijn dat we het zouden zien: een huis vol herinneringen van mij en mijn familie.Fasen van ontheemding
1. Al-Zawayda – De Eerste Stop
• We bleven daar tot 21 december, toen we het verschrikkelijke nieuws kregen dat ons huis volledig was verwoest. Dat moment was onbeschrijfelijk pijnlijk.2. Rafah – De Tweede Stop
• Op 4 januari 2024 verhuisden we naar Rafah nadat het Israëlische leger plotseling het gebied bestormde waar we waren. We brachten vijf maanden door in Rafah, ontheemd tijdens de strenge winterkou.3. Deir Al-Balah – De derde stop
• We verhuisden naar Deir Al-Balah na een nieuwe evacuatiewaarschuwing. Ons leven blijft vol bombardementen, honger en wanhoop. De Wereldgezondheidsorganisatie classificeerde onze situatie als een hongersnood van niveau vier!

Een harde Realiteit en Verbrijzelde DromenIk verloor alles: mijn huis, mijn spaargeld en veel van mijn dierbaren. Mijn dromen, ooit over het bouwen van een huis en het kopen van een auto, zijn volledig verbrijzeld.Nu is het enige wat ik wens dat de oorlog stopt. Ik droom niet meer van veel; ik wil alleen nog maar met mijn familie in een tent zitten boven het puin van ons verwoeste huis en een beetje veiligheid voelen.Dat is mijn enige wens nu.

Ali's verhaal

Ik heb Ali leren kennen als een optimist met een ijzersterk doorzettingsvermogen. Ali's verhalen zijn een mengsel van realisme, optimisme, poezie en levenswijsheid. Zijn verhalen schijnen als een helder licht vanachter het gordijn van de mensonterende situatie waarin hij probeert te overleven. Ik realiseer me dat ik naar hem toe ga voor hoop. Dankzij hem blijf ik geloven in zijn overtuiging dat morgen beter zal zijn.

Ik ben Ali, een jonge man in Gaza, en mijn verhaal is niet alleen van mij - het is het verhaal van elke droom die uiteen is gespat door de oorlog, elke hoop die weer oprijst uit de as. Als 21 jarige studeerde ik Informatica, hielp mijn familie in onze naaifabriek en bouwde aan een toekomst vol eindeloze mogelijkheden. Onze levens waren simpel, maar mooi, gevuld met liefde, hard werk en de belofte van een betere morgen.

Maar toen kwam de oorlog. Die raasde door ons leven als een storm en vernietigde alles dat ons bekend was. Ons huis was gereduceerd tot puin, onze fabriek tot stof en wij waren geforceerd om te vluchten van het noorden naar het zuiden, wegrennend voor bommen en kogels, rennend achter de veiligheid aan die zo ver weg leek. Wat ooit een droom was, werd een nachtmerrie en alles dat overbleef waren herinneringen aan een leven dat we nooit meer zouden hebben.

Maar toch, te midden van al deze chaos, hebben we onze hoop niet opgegeven. Zelfs nu we tussen vernietiging en onzekerheid leven, weten we dat Gaza leven verdient. We weten dat vanuit de ruïnes iets nieuws geboren kan worden. De weg voorwaarts is zwaar, maar de droom van een betere toekomst is wat ons gaande houdt. Gaza zal weer opstaan, omdat de hoop die we met ons meedragen nooit zal sterven.

Huda's verhaal

Huda weet wat ze wil en schrikt er niet van weg om haar mening te geven. Desondanks - of misschien wel daarom - voel ik me gelijk bij haar op mijn gemak. Naarmate we in gesprek zijn kom ik pas te weten hoeveel pijn en vermoeidheid er schuilgaat achter haar vastberadenheid en warmte. Van Huda gaat een kracht uit die schreeuwt om aandacht. Maar, vraag me stilletjes af, wie wil ernaar haar luisteren?

Ik ben Huda, een Palestijnse geboren en getogen in Gaza. Ik heb drie eerdere verwoestende aanvallen op Gaza meegemaakt in 2008/2009, 2012 en 2014. In 2017 verhuisde ik naar Nederland en heb sindsdien mijn familie niet meer gezien. Toen ik vertrok had ik nooit kunnen voorspellen in welke situatie ze zes jaar later in terecht zouden komen. Ik nam afscheid van mijn vader, moeder, mijn drie broers, Mohammed, Hassan en Ibrahim, mijn zus Maryam en haar dochter Sarah, en ik hoopte dat we elkaar ooit weer zouden zien. Jaren gingen voorbij en ik zag ze alleen via social media.

Sinds 7 oktober 2023 is mijn leven niet meer hetzelfde. In de eerste dagen van de oorlog dacht ik nog dat het zoals de vorige oorlogen snel voorbij zou zijn. Ik had nooit gedacht dat het een catastrofe zou worden. Ik kan geen woorden vinden die de omvang van de pijn, het lijden en de vernietiging die ze tot op de dag van vandaag hebben ervaren, kunnen beschrijven. Er leeft een ongemak in mij waarvan ik twijfel of het nog weg zal gaan. Zelfs nu het staakt het vuren van kracht is, maak ik me voortdurend zorgen om mijn familie. Het idee dat ik ze misschien wel nooit meer zou kunnen weerzien is onverdraagelijk. Ik heb de afgelopen zeven jaar geleefd in de hoop dat ik ze ooit zou kunnen knuffelen en ze zou kunnen vertellen hoeveel ik van ze hou. En dat ik hier alleen ben zonder hen.

De dood kwam dag na dag dichterbij voor mijn familie. Dat ze meer dan eens de Israëlische bombardementen op verschillende plaatsen hadden overleefd was een wonder. In Nederland was ik verdwaald tussen wat mijn familie doormaakte en mijn leven hier. Ik ben hun enige dochter die in het buitenland woont en de enige uitlaatklep die hen kan helpen en in hun behoeften kan voorzien. Ik heb de afgelopen maanden hard geprobeerd om iemand te vinden die hen kon helpen en ondersteunen. Ze zijn uitgeput en hebben moeite om zelfs maar schoon drinkwater te krijgen. Het doet me pijn om te horen wat mijn familie allemaal heeft meegemaakt. Er gingen veel dagen voorbij waarop ik geen contact met ze kon opnemen omdat het internet daar was afgesloten en dat was pijnlijk.Door het gebrek aan schone drinkwater en de slechte leefomstandigheden in de tent heeft mijn broer Mohammed hepatitis opgelopen. Zijn gezondheidstoestand is heel slecht en hij heeft veel pijn. Medicijnen zouden hem kunnen helpen, maar die zijn er niet. De winterse kou maakt het er niet beter op en hij heeft geen andere plek om te leven dan in een tent.

Ik ben op zoek naar steun binnen de Nederlandse samenleving, maar ik vind het erg lastig. Om een voorbeeld te geven: de school van mijn zoon had zich in 2023 ingezet om slachtoffers van een zware aardbeving te steunen. Dus ik dacht, misschien kan ik de school vragen om zich uit te spreken voor de slachtoffers in Gaza. Maar ze gaven aan dit niet te willen doen. Ik begrijp dit niet en voel me erg in de steek gelaten. Naar wie kan ik toe voor steun?Afgelopen jaar ben ik benaderd door een groot programma dat mij vroeg om mijn verhaal te delen voor een breed publiek. Dit was een kans! Nu zou ik gehoord worden. Het was een emotioneel verhaal en ik zou me hiervoor kwetsbaar op moeten stellen. Maar als het mijn familie zou helpen, dan wilde ik dat wel. Dus ik vroeg hen hoe zij mijn familie zouden helpen. Toen kreeg ik te horen hoe het echt zat. Het geld dat ingezameld zou worden, zou naar een groot collectief gaan van verschillende organisaties. Mijn familie zou waarschijnlijk geen cent te zien krijgen van de opbrengsten die door mijn verhaal werden binnengehaald.Aan het programma heb ik uiteindelijk niet meegedaan, maar de vrouw die mij had uitgelegd hoe het zat, heeft op persoonlijke titel geld aan mij overgemaakt. Dit was een mooi gebaar, maar het is een druppel op een gloeiende plaat.

Mariams verhaal

Acht maanden heeft Mariam de genocide van dichtbij meegemaakt. Haar verhaal is er één van een sterk geloof in God, vastberadenheid en humor. Zij kreeg de kans om naar Nederland te reizen, maar nu is ze gescheiden van haar familie in Gaza - en van haar volk. Mariams zelf spreekt vol waardigheid en met een avontuurlijk hart voor vrijheid. Haar ervaringen staan hiermee in schril contrast.

Ik ben geboren en getogen in Gaza en heb daar bijna mijn hele leven gewoond. Toen ik 25 was, ging ik naar het buitenland om mijn masterdiploma te halen. Samen met elf andere studenten uit Gaza zou ik naar het Verenigd Koninkrijk reizen. Wij twaalf waren allemaal blij dat we waren geselecteerd voor een studiebeurs. Dit was een grote gebeurtenis voor mij, omdat het de eerste keer was dat ik buiten Gaza kon reizen. We werden in Gaza op een bus gezet en reden door bezet Palestina, door de Westelijke Jordaanoever naar Jordanië, vanwaar we een vliegtuig naar het Verenigd Koninkrijk zouden nemen.Terwijl we door de bezette gebieden reden, wees onze instructeur de richtingen naar de oude steden en dorpen. Iedereen in de bus wachtte vol spanning om de naam van hun eigen dorp te horen, vanwaar hun familie was verdreven. Toen wees hij: "Deze weg leidt naar Karatiyya." En mijn oren spitsten zich, want dat was het dorp van mijn grootouders, van vóór hun ontheemding. Het hele verhaal begon daar - tijdens de Nakba (catastrofe) - toen duizenden van onze grootouders ontheemd raakten. Ze werden gedwongen te vertrekken en velen zijn in Gaza, maar ook op de Westelijke Jordaanoever, Jordanië, Syrië, Libanon en overal ter wereld. Dit was in 1948, maar dit project loopt tot op de dag van vandaag door. Dit is wat Israël nu in Gaza doet, maar de mensen weigeren te vertrekken.Toen we op de Westelijke Jordaanoever aankwamen, reden we door de hoofdstad Jeruzalem. Vanuit ons raam zagen we de gouden koepel van de Al-Aqsa moskee. We vroegen de chauffeur of we even snel konden stoppen zodat we een foto konden maken. De buschauffeur, zelf een Palestijn, had strikte instructies gekregen om ons geen voet op de Westelijke Jordaanoever te laten zetten. Maar hij begreep ook wat dit voor ons betekende. Hij zei tegen ons: "Het beste wat ik voor jullie kan doen, is zo langzaam mogelijk rijden, zodat jullie door het raam een foto kunnen maken." Dat deden we. Ik heb deze foto nog steeds.Nadat we in Jordanië waren aangekomen, namen we het vliegtuig naar het VK. Het was de eerste keer dat we in een vliegtuig zaten en we voelden ons als kleine kinderen.

terug naar huis in Gaza
In 2021, een jaar nadat ik was afgestudeerd, ging ik terug naar Gaza. Het grootste deel van mijn studiegroep keerde terug naar Gaza en we kwamen af en toe bijeen. Ik heb twee jaar in mijn vakgebied gewerkt met humanitaire niet-gouvernementele organisaties. Ik hoopte altijd om in het buitenland te studeren of te werken, dus ik heb me aangemeld voor verschillende programma's. Drie jaar later heb ik een aanvraag ingediend voor een Nederlands werkvisum, maar omdat er geen Nederlandse ambassade in Gaza is, had ik een afspraak gemaakt met de Nederlandse ambassade in Egypte. Mijn afspraak was op 18 oktober 2023. De oorlog begon op 7 oktober en ik kon de afspraak niet nakomen.Maar de afspraak was het minste van mijn zorgen, dus ik bleef het uitstellen terwijl ik het moeilijk had in Gaza. Op dat moment wilde ik niet weg. Ik wilde bij mijn familie blijven. In het begin dacht ik dat deze oorlog misschien een paar weken zou duren. De laatste oorlog, in 2021, had ook maar 15 dagen geduurd. Dus besloot ik om bij mijn familie te blijven en pas te reizen als de oorlog voorbij zou zijn. Eigenlijk niet alleen met mijn familie, maar met alle mensen in Gaza. Gaza is mijn thuis. Ik kon niet weg. Dus bleef ik het visumproces uitstellen. Van maand tot maand tot maand, maar de oorlog duurde zoveel langer dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Het leek gewoon nooit te eindigen.Op een gegeven moment begonnen ze te dreigen de grensovergang Rafah te sluiten. Toen moest ik een moeilijke beslissing nemen.Na ongeveer zeven of acht maanden besloot ik om Gaza te verlaten, anders zou ik mijn kans op een visum ooit missen. Ik ging naar de grensovergang Rafah waar ik steekpenningen moest betalen om over te steken. Ik heb er nooit aan gedacht om dit bedrag te betalen, omdat het steekpenningen zijn. Ik vond het niet leuk om dit te betalen en ik had me nooit voorgesteld dat ik het zou moeten betalen. Maar ik moest weg. Ik gaf ze alles wat ik had, en dat was genoeg, want ik kon geld sparen. Ik had genoeg geld omdat ik tijdens de oorlog had gewerkt bij het International Medical Corps. Het was een heel gedoe om daar te werken. Omdat ik elke dag van Khan Yunis naar Rafah reisde. Daar in en uit gaan was een risico. Maar ik moest werken, om iets te doen. Ik werkte niet voor het geld, want ik woonde bij mijn familie en ik had het niet nodig. Maar ik moest werken en mijn werkterrein is humanitair werk, dus in deze situatie moest ik het gewoon doen. Het was een goede kans voor mij en het geld was goed.
Dus ik kon de steekpenningen betalen en Gaza verlaten nadat ik acht maanden oorlog had doorstaan. Vier dagen later vernietigden ze de grensovergang bij Rafah en die is tot vandaag gesloten gebleven. (21-jan-’25) Ik kwam er net op tijd uit. Dit was de eerste keer dat ik via de grensovergang bij Rafah naar Egypte reisde.Ik waardeer het enorm dat ik in Gaza was toen de oorlog begon. Natuurlijk wou ik dat het nooit was begonnen, maar ik ben blij dat ik er was. Ik kan me niet voorstellen hoe het voelt om gescheiden te zijn, mijn mede-Gazanen die dit doorstaan en ik die van buitenaf toekijk. Het was goed om bij mijn familie te zijn. Maar ook, deze stap in de geschiedenis, ik denk dat deze oorlog echt een groot stadium is in ons verzet. We hebben een hoge prijs betaald. Er was veel bloed, te veel bloed. Maar dit was een belangrijke stap in onze strijd tegen de bezetting. Ik zou me zo schuldig en gescheiden hebben gevoeld als ik er niet was geweest. Deze acht maanden in Gaza waren de belangrijkste, meest waardevolle tijd in mijn leven. En ik was daar met mijn volk.

vertrek uit Khan Yunis
In januari 2024 was er een enorme militaire operatie in Khan Yunis en veel mensen begonnen te evacueren. Mijn familie en ik woonden naast het ziekenhuis en zoals je weet waren de ziekenhuizen op de een of andere manier een groot doelwit voor het Israëlische leger. We woonden tegenover het Nasser-ziekenhuis en we hadden gezien wat ze hadden gedaan met het Al-Shifa-ziekenhuis in Noord-Gaza. Dus we wisten dat ze ook naar ons toe zouden komen.Ik woonde bij mijn ouders, zus, zwager en hun vier kinderen. Mijn broer had Khan Yunis al geëvacueerd en mijn zus was geëvacueerd om bij ons te komen wonen. We bespraken hoe we uit ons huis zouden evacueren. We hebben nog een zus die in Deir el-Balah woont en we konden naar haar toe gaan. Maar er was één groot probleem: mijn zeventigjarige vader weigerde te vertrekken. Hij zei: "Jullie gaan, ik blijf. Ik zal met ze praten."
Hij dacht dat omdat hij Hebreeuws spreekt, hij hen op andere gedachten zou kunnen brengen. We lachten hem uit en vertelden hem dat de soldaten niet zouden wachten tot hij zou beginnen met praten. Ze zouden hem voor die tijd al neerschieten.
We vertelden hem dat we belegerd werden en dat iedereen al weg was, we waren omsingeld door tanks. Soms kon je geen raam opendoen of je werd beschoten. We moesten heel stil zijn, zodat de Israëliërs niet wisten dat we er waren. Eerder konden we af en toe de straat oversteken om naar het ziekenhuis te gaan om onze batterijen op te laden, maar we bereikten een punt waarop zelfs dit te gevaarlijk werd, want de kogels vlogen door de straten. Dus zaten we opgesloten in het huis, met z'n negenen, inclusief vier kinderen. Het kleinste kind was pas één jaar oud.
Mijn vader vroeg ons niet eens om te blijven, hij zei: "Ga naar je zus in Deir el-Balah en ik blijf hier". Mijn moeder zei: "Als je niet gaat, ga ik ook niet", en toen bleven we allemaal. Op dat moment waren we helemaal alleen. We hadden een buurman gevraagd die een gezin vervoerde: "Kun je terugkomen voor ons? We geven je al het geld dat je wilt." Maar hij kwam niet terug. Hij wilde het risico niet nemen.Weet je, op dat moment besefte ik hoe alleen ik was, er was niets dat me kon redden. Zelfs mijn geld niet. Dat was moeilijk te beseffen. Omdat we nog nooit hadden meegemaakt dat we zo vastzaten. We hadden geen vervoer. Wat voor geld we ook hadden, het was nutteloos. Het was een enorme levensles voor me om daar te zijn, helemaal alleen, alleen ik, mijn familie en God. Ik zeg je, ik ben een gelovig persoon. Het is letterlijk gewoon geloof dat we hebben.Toen kwam het bevel. De Israëliërs gaven iedereen het bevel om het gebied waar we waren te evacueren. Ze deden dit online. We zaten helemaal vast. Maar uiteindelijk stemde mijn vader er op dit punt mee in om te vertrekken.We hadden al ingepakt en waren klaar om te gaan. We zouden te voet gaan, want dat was onze enige optie. Natuurlijk konden we niet de hoofdweg nemen, omdat die belegerd werd, dus namen we achterafweggetjes en zigzagden we onze weg, ik, mijn ouders, mijn zus en man en hun vier kinderen. We wisten dat als de Israëliërs ons zouden zien, ze het vuur zouden openen. Dus moesten we heel voorzichtig zijn.
We liepen twee straten en ze begonnen op ons te schieten. We ontweken de kogels en begonnen te rennen. Mijn vader kon natuurlijk niet rennen vanwege zijn leeftijd. We verstopten ons in een straat en zaten daar vast, konden niet verder, konden niet terug. Na een half uur gingen we een van de huizen in de straat binnen en troffen daar een ander gezin aan. We deelden wat water en begonnen te kalmeren. Toen gingen we terug naar huis. Mijn vader liet ons duidelijk weten dat hij spijt had dat hij was gegaan. In welk gevaar waren we terechtgekomen om weer bij af te zijn? Maar we hadden al afgesproken dat we zouden vertrekken. We waren tenslotte alleen in dit gebied. Als we de enigen waren die overbleven, hoe konden we dan overleven? Wie zou weten dat we er überhaupt waren?
De volgende dag probeerden we het nog een keer, maar we renden terug naar huis zodra we kogels hoorden.
De derde dag hadden we geluk. Ik zag dat er een vrachtwagen geparkeerd stond bij de nabijgelegen school die als schuilplaats werd gebruikt. Er hing een witte vlag aan. We kwamen erachter dat ze gewonden van de schuilplaats naar de veilige zone brachten en dat ze bereid waren ons mee te nemen. We betaalden de chauffeur wat geld, wat hij ook vroeg.We zaten samen met de andere familieleden en de gewonden opgesloten in de laadbak van de vrachtwagen. De kinderen waren zo bang. Mijn nichtje is 8 jaar oud, ze wilde de reis niet maken en smeekte ons om thuis te blijven. Ze was zich van alles bewust en voelde het gevaar. Ze huilde. De hele tijd stelde ik me mijn familie in stukken op de grond voor. Ik wist dat het leger voertuigen zou aanvallen als ze de kans kregen. Op een gegeven moment schreeuwde de chauffeur: "Hoofd omlaag!" Kogels vlogen door de vrachtwagen. Ik had het gevoel dat ik de hele tijd mijn adem inhield. Ik zat op mijn knieën. Mijn gezicht leek op dat van een gewonde vreemdeling en ik reciteerde de Koran en verrichtte een smeekgebed. Ik verwachtte dat we elk moment zouden sterven. Ik voelde dit moment van helderheid toen ik tegen God sprak en zei: "Als u mij en mijn familie van dit moment redt, zal ik dit nooit meer vergeten in mijn leven, totdat ik sterf. Ik zal dankbaar zijn dat ik dit moment de rest van mijn leven heb overleefd." Opluchting overspoelde ons toen we de oceaan zagen en we wisten dat we dichter bij het veilige gebied kwamen. Op de een of andere manier hebben we het gehaald.

verwoeste levens
Toen we evacueerden uit Deir el-Balah en teruggingen naar Khan Yunis, zagen we de resultaten van de militaire operaties daar. Ze hadden niet alleen de huizen verwoest, maar ook de volledige infrastructuur. We gingen terug naar ons huis om te kijken. Ik moest mijn huis zien voordat ik naar Nederland ging. Het was allemaal puin. Ze hadden het ziekenhuis volledig verwoest. Er was niets meer van over. Ik wilde iets verzamelen, een aandenken, om mee te nemen op mijn reis. Het enige dat ik heb, zijn wat kleren van vóór de evacuatie.Mijn zus is zeven jaar geleden getrouwd. Zij en haar man hadden die jaren geld verzameld zodat ze hun droomhuis konden bouwen. Eindelijk was het klaar. Ze had zelfs een koffiecorner laten bouwen. Ik ben dol op koffie, dus ik zei tegen haar: “Laat dat maar aan mij over om te decoreren.” Dus ik kocht voor haar mooie handgemaakte mokken, een koffiezetapparaat en alles. Ze woonde een paar maanden in dit huis voordat het werd verwoest. Ze verloor haar huis, maar ze betaalt nog steeds de hypotheek af voor de stapel puin. We maken er grappen over.Maar dit alles is niets vergeleken met de zielen die we verloren. Iedereen verloor zijn huis. Het kan me eigenlijk niets schelen. Veel families hebben het niet gered. Veel families verliezen iemand van wie ze houden, of ze worden beschoten en raken gewond. Er zijn veel mensen die hierdoor een ledemaat verloren. Dit had ik kunnen zijn. Het is een zegen, maar ook een verantwoordelijkheid. Ik waardeer het en dank God dat het goed met ons gaat. Fysiek gaat het goed met ons. Mentaal is dat een ander verhaal.De acht maanden die ik in Gaza was, waren de pijnlijkste en meest waardevolle van mijn leven. We verloren alles. De hoeveelheid verwoesting is werkelijk onmetelijk. Ik vraag me af wie dit ooit zou kunnen repareren. Voor het staakt-het-vuren kon het me niet zoveel schelen dat de huizen verwoest waren. We probeerden gewoon te overleven, we kunnen in alles wonen, zelfs in een tent. Maar nu het staakt-het-vuren van kracht is, zie ik de uitdaging waar we voor staan. We moeten alles herbouwen. Niet alleen de huizen en de infrastructuur, maar ook organisaties. We moeten mensen verzorgen. Het staakt-het-vuren is het wel het minste dat moet gebeuren.Dankzij het staakt-het-vuren kan ik tenminste naar bed gaan en slapen wetende dat ik niet wakker word met het verlies van iemand die me dierbaar is. Dat was twee weken geleden anders, toen ik een van mijn nichten verloor. Het nieuws bereikte me toen ik op een openbare plek op mijn laptop werkte. Mijn nicht werd gevonden in een burgerauto. Ze konden haar niet identificeren aan de hand van haar lichaam, maar ze vonden haar portemonnee en in haar portemonnee zat een foto van haar broer. Haar broer die al een martelaar was. Mijn tante verloor haar twee kinderen in deze oorlog. We bezochten elkaar vaak en dronken samen koffie. Mijn tante verloor haar zoon aan het begin van de oorlog en vlak voor het staakt-het-vuren verloor ze haar dochter. De dochter was even oud als ik. Toen ik dit nieuws las, zittend achter mijn laptop in de bibliotheek, slikte ik mijn tranen in, zoals ik al zoveel tranen heb ingeslikt. Ik vraag me af of ik ooit diep genoeg zal kunnen rouwen om ze allemaal naar buiten te laten komen.

Saly's verhaal

Saly Khalil Bahnini is een Palestijnse vrouw van een vader uit Haifa en de Tantoura en een moeder uit Tiberias. Hoewel ze nu in Nederland woont, draagt ze Palestina altijd in haar hart. Een groot deel van haar jeugd bracht ze door in een Palestijns vluchtelingenkamp in Damascus, waar ze naar de scholen van de UNRWA ging, omringd door een rijke Palestijnse cultuur vol offers en hoop. Op 21-jarige leeftijd vertrok ze naar Europa. Haar Palestijnse identiteit nam ze mee, want die was te groot om uitgewist of vergeten te worden.

Palestijn zijn: Een eindeloos verhaal van doorzettingsvermogen en trotsPalestina is niet slechts een stuk land in een uithoek van de wereld; het is een ziel, een geloof en een hoop. Het is het verhaal van een volk dat zich niet overgeeft, ondanks pijn en ballingschap. Ik voel deze waarheid al vanaf mijn kindertijd in het kamp, waar praten over Palestina en de herinneringen aan de Nakba de lucht vulden. De trots om Palestijn te zijn overspoelde mijn hart en gaf me kracht, zelfs in moeilijke tijden. Nationale gebeurtenissen, zelfs in ballingschap, waren meer dan slechts vieringen; ze waren een oproep om vast te houden aan hoop en te strijden voor terugkeer.Maar dat romantische beeld van de Palestijnse identiteit begon te veranderen en kreeg nieuwe dimensies met de start van de Gaza-oorlog op 7 oktober. Deze oorlog was voor mij geen voorbijgaand incident, maar een keerpunt in mijn begrip van het Palestijnse zijn. Het leek wel of ik een extra verantwoordelijkheid op mijn schouders had, de verantwoordelijkheid om Palestina te verdedigen voor de wereld, en belangrijker nog: de verantwoordelijkheid om de misverstanden die onze zaak vervalsen recht te zetten.In deze donkere momenten maakte ik deel uit van de campagne "Tales of Memory", die de misdaden van de Israëlische bezetting documenteert. Ik heb contact gehad met Palestijnse schrijvers en dichters uit Gaza, en leefde mee met hun pijn en verdriet. Elk bericht van hen herinnerde me eraan dat ik niet moest stoppen. Het gevoel van machteloosheid en pijn overspoelde me, maar ik wist dat dit de last was van de zaak die me nooit zou verlaten.Het is lastig onze identiteit in woorden uit te drukken. Palestijn zijn is meer dan alleen een geografische verbondenheid; het is een voortdurende bereidheid om nieuws te ontvangen over martelaren en schokkende gebeurtenissen die maken dat verdriet deel wordt van je dagelijkse routine. Maar temidden van dit alles is er een trots die ongeëvenaard is. Onze cultuur, onze geschiedenis en ons geloof zijn de fundamenten waarop we zijn grootgebracht. Van jongs af aan leerde ik dat een Palestijn niet wordt gemeten aan zijn militaire kracht, maar aan zijn voortdurende standvastigheid tegenover krachten van onrecht.Persoonlijk ben ik opgegroeid met de poëzie van Mahmoud Darwish en de gedichten van Mureed Al-Barghouti, die ik uit mijn hoofd leerde. Elk woord bracht me naar een wereld van strijd en trots. Palestijnse cultuur is niet alleen een erfgoed, het is een leven dat we ademen en waarmee we onszelf uitdrukken op elk moment. En door de diaspora is deze identiteit sterker geworden. Ondanks de vervreemding voelde ik een diepe verbondenheid met Palestina, en ik voelde dat ik deel uitmaakte van een verhaal dat overal ter wereld opnieuw wordt geschreven.

Palestina in mijn ogen vandaag: een hoop die niet is gedoofdAls ik denk aan wat Palestina betekent voor mij, dan voel ik hoop. Hoop op vrijheid, gerechtigheid en terugkeer. In mijn ogen is Palestina een land dat beroofd is van zijn meest fundamentele rechten. Desondanks blijft het een zon dragen die elke dag opkomt om ons te bevestigen dat we niet opgeven. Palestijn zijn in deze tijd betekent deel uitmaken van een wereldwijde beweging voor gerechtigheid. Vandaag, dankzij sociale media, kunnen we onze stem rechtstreeks naar de wereld sturen en is de Palestijnse zaak meer aanwezig in het wereldbewustzijn. Er is meer solidariteit dan ooit van over de hele wereld, maar de weg is nog lang. Ik zie hoop, maar om de gerechtigheid te behalen die we verdienen, moeten we harder werken.Het verhaal van een volk en een hoop die niet eindigtMijn grootvader leerde me trots te zijn op Palestina, ongeacht de omstandigheden. In 2011 demonstreerden Palestijnen in de bezette Syrische Golanhoogten om de Nakba te herdenken. 15 Palestijnen werden martelaars. Ik was daar bij samen met mijn broer en grootvader. Van mijn familie leerde ik een les in doorzettingsvermogen en vastberadenheid voor de zaak. Palestina zit in ons bloed, en hoewel we het niet kunnen zien, verlaat het nooit ons hart.Vandaag, na jaren van strijd en moeilijkheden, geloof ik nog steeds dat Palestina zal terugkeren, en dat hoop de vlam zal blijven die ons kracht en vastberadenheid geeft. Palestijn zijn is meer dan alleen een verbondenheid met een land; het is een verbondenheid met een lange geschiedenis van offers en strijd. Het is een geloof in vrijheid en gerechtigheid, en vastberadenheid om met waardigheid te leven, ondanks alle uitdagingen.

Het project "Tales of Memory" waar Saly aan heeft bijgedragen kan je vinden op instagram: @palestineinitiative

Financien

We zijn zo transparant mogelijk over onze uitgaven en inkomsten. Hieronder kan je onze boekhouding inzien.Ons financieel beleid kan je lezen op de pagina algemene voorwaarden en beleid

Omars verhaal

Omar (gefingeerd) is heel attent en laat geen moment voorbijgaan om zijn dankbaarheid te tonen. Maar het viel me op dat hij vaak was afgeleid, hij kijkt vaak op zijn telefoon en dit staat in sterk contrast met het enthousiasme waarop hij een gesprek aan gaat. Nadat ik zijn verhaal hoorde, begreep ik waarom.Voorwoord.Ik kan je veel verhalen vertellen. Maar het verhaal dat ik met jou wil delen gaat over de afgelopen vijftien maanden. Gedurende deze maanden beleefde ik een aantal van de moeilijkste momenten van mijn leven.De huidige oorlog is niet de eerste oorlog in Gaza. De oorlog van 2023 begon eigenlijk net als alle voorgaande oorlogen, dus ik verwachtte dat het misschien één of twee maanden zou duren. Maar in plaats daarvan werd de situatie steeds moeilijker en het gaat maar door. Het moeilijkste voor mij is om hier te zijn, in Nederland, terwijl mijn vrouw en kinderen daar zijn. Ze staan midden in het vuur. Mijn familie is niet veilig.Ik heb nog nooit van een oorlog gehoord die lijkt op wat er nu gebeurt in Gaza. Ik denk dat wat er daar gebeurt heel anders is dan bijvoorbeeld de oorlog in Oekraïne of Syrië. De mensen in die landen hebben namelijk een keuze. Zij kunnen kiezen om te vluchten of te blijven. De mensen in Gaza wonen in een heel klein strookje land zonder de mogelijkheid om te vertrekken, omdat alle grenzen zijn afgesloten door israël, inclusief de grens bij Rafah die naar Egypte leidt. Israël staat niemand toe om de grens over te steken.1.In oktober 2023 volgde ik het nieuws en probeerde te begrijpen wat er precies aan de hand was. Ik belde met mijn vrouw en ze vertelde me dat ze niet in haar huis kon blijven wonen. Overal vielen bommen en het was niet duidelijk wat de doelwitten waren. Het leek wel alsof er willekeurige doelwitten werden gekozen. Er was geen enkele manier waarop ze kon achterhalen welke plek veilig zou zijn. Ik herinner me dat het telefoonsignaal heel slecht was. Soms verbrak de verbinding en dan probeerde ik haar weer te bellen. Ze vertelde me:
"Ik kan niets doen, ik moet hier weg. Misschien is het ergens anders beter, misschien ook niet."
De veiligste plek die ik kon bedenken was het ziekenhuis. Gebouwen zoals ziekenhuizen en scholen hebben een beschermde status. Ik kon me niet voorstellen dat het ziekenhuis gebombardeerd zou worden en dus zei ik dat ze daar heen moest gaan.Maar terwijl we zo aan het praten waren, beeldde ik me in hoe ze zouden moeten reizen. Met de auto zou het ongeveer zeven minuten zijn. Maar zij moest te voet, met onze kinderen, dat leek me veel te gevaarlijk. Mijn vrouw woonde met haar familie, het leek me veiliger als ze samen zouden gaan. Dus ik drong erop aan dat ze met haar ouders, broers, zussen en hun kinderen zou reizen.
Mijn vrouw hing op om dit te bespreken. Toen ze weer van zich liet horen, vertelde ze me dat haar familie had geweigerd, zij zouden niet mee gaan naar het ziekenhuis. In plaats daarvan gingen ze naar een huis van familie. Ik herinner me nog goed hoe zij huilde terwijl ik op de achtergrond bommen hoorde vallen. Onder die omstandigheden probeerde we de beste beslissing te nemen. We werden het eens dat zij naar het ziekenhuis zou gaan en onze kinderen mee zou nemen. Precies op het moment dat we het erover eens werden, werd onze verbinding verbroken.
Ik herinner me het geluid van de explosies op de achtergrond voordat ons gesprek werd beëindigd. Het gevoel dat ik toen had. Dat gevoel is het moeilijkste van mijn leven in Nederland.2.Na een eeuwigdurende 24 uur hoorde ik weer van haar. Ze vertelde me dat ze geluk had gehad dat ze nog leefde. Ze legde me uit dat ze met onze kinderen naar het ziekenhuis was gegaan. Eenmaal aangekomen was het gebouw overvol met mensen. Natuurlijk hadden veel meer mensen het idee opgevat dat het ziekenhuis de veiligste plek was om te schuilen. Het bombarderen van een ziekenhuis is een internationaal erkend strafbaar feit, dus dit gebouw diende als schild voor hen. Naast de mensen die op de vlucht waren voor bommen, werden er ook steeds meer mensen met verwondingen binnen gebracht. Omdat er zoveel
mensen waren, was er geen plek om te slapen en er waren niet genoeg wc's voor de hoeveelheid mensen.
In het ziekenhuis was mijn vrouw een voormalig collega tegengekomen die haar kon helpen. Op de binnenplaats van het ziekenhuis was een provisorisch kamp opgezet en daar konden mijn vrouw en kinderen intrekken en wachten tot het bombarderen zou stoppen.
Ik hield zo veel mogelijk contact met haar. Soms zou het een dag of soms wel vier dagen duren voor ik haar weer kon bereiken. Tijdens die momenten zou ik me zorgen maken om het lot van mijn familie. Ik kon aan niets anders denken en hoopte een bericht te ontvangen zodat ik wist dat ze veilig waren.
Tijdens een van onze gesprekken vertelde ze me dat hun tent tegenover het mortuarium was. De hele dag kwamen er lichamen binnen. Mijn kinderen konden dit zien, en werden er op elk moment van de dag aan blootgesteld. Zoveel dode mensen. Het was een nachtmerrie.
De situatie was onmenselijk. Zoals ik eerder beschreef waren er niet genoeg toiletten voor de hoeveelheid mensen. De hele dag was er een rij voor de wc en als ze dan eindelijk aan de beurt waren, dan was het er vies.
Elke dag probeerde ik mijn vrouw te bellen zodat ik met haar kon praten en haar steun kon bieden. Ik kreeg haar niet elke dag te pakken en als we spraken, dan was het meestal maar een half uurtje.
Dat was niet genoeg, natuurlijk.3.
Twee weken later braken er gevechten uit toen het leger probeerde het ziekenhuis binnen te dringen. De bombardementen namen weer toe en ook in de buurt van het huis van mijn schoonouders werden meer bommen gegooid. Later kwamen we erachter dat het huis van mijn schoonouders volledig verwoest was. Gelukkig hadden zij en haar familie het op tijd verlaten.
Tijdens de aanval van het leger verlieten de mensen het ziekenhuis en begonnen naar het zuiden van Gaza te trekken. Dat was een zware nacht voor me, laat ik je vertellen waarom. Mijn vrouw belde me 's nachts, ze sliep met een groep ontheemden in een school en er was geen licht. Morgen zouden ze verder reizen naar het zuiden. Terwijl ik met haar aan het praten was, zei ze plotseling:
"Oh, dat is een bom!"
Ik hoorde een explosie en de verbinding verbrak.Ik probeerde haar gelijk terug te bellen. En toen opnieuw. Ik bleef het proberen, opnieuw en opnieuw. Maar de telefoon ging niet over. Dit moment duurde voort. Ik kon niet eten, ik kon niets doen. Het enige dat ik kon doen was proberen haar te bellen. Haar stem weerklonk in mijn hoofd:
"Oh, dat is een bom!" en toen die explosie.4.
Het zou dagen duren voordat ik weer van haar hoorde. Ze vertelde me: "We zijn nu in het zuiden, maar het is ook hier gevaarlijk en we zoeken een plek om te blijven." Daarna vertelde ze me hoe hun reis was geweest. Ze hadden de weg afgelegd van het noorden naar het zuiden. De weg was bezaaid met lichamen. Terwijl ze liep, was ze met haar voet tegen een van de lichamen gestoten. Dit beeld blijft me nog bij.
Het leger patrouilleerde en leek op zoek naar mensen. Iemand specifiek of zomaar iemand, ze had geen idee. Soms pikten ze iemand uit de groep reizigers en ondervraagden hen. Kinderen werden evengoed aan dit vragenvuur onderworpen. Als ze een man ondervraagden, dan dwongen ze hem vaak zijn kleding uit te doen voordat hij verder mocht gaan.Mijn familie woont nu in het vluchtelingenkamp in Khan Yunis en ze wachten daar op hulp. Iets dat hun situatie kan verbeteren. Gisteravond sprak ik mijn vrouw, omdat ik hoorde dat er bombardementen waren in haar buurt. Ten minste tien mensen waren vermoord en ik belde haar om me te verzekeren dat zij in orde waren. Ze vertelde me dat ze ok waren en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Telefoontjes zoals deze zijn normaal geworden. Het afgelopen jaar heb ik zeker duizend van dit soort telefoontjes met mijn vrouw gehad.Nawoord.Er is geen onderbreking van de stress die ik meemaak. Ik maak me constant zorgen om mijn kinderen en mijn vrouw. Ik ben afgeleid en ik probeer mezelf bezig te houden en mijn leven hier op te bouwen zodat ik ze kan ondersteunen op wat voor een manier dan ook. Maar het is moeilijk, want vaak lukt het me niet om na te denken of me te concentreren. Ik voel me alsof ik maar voor de helft bij bewustzijn ben. Het is alsof ik in de oorlog ben, maar van buitenaf. Mijn gedachten zijn met mijn familie, altijd.Er is niets dat ik kan doen om dit probleem op te lossen. Ik wil mijn familie hier naartoe halen, maar er is niets dat ik hiervoor kan doen. Het is simpelweg niet toegestaan. Ik moet wachten. Het enige dat ik kan doen is de stress van mijn familie verminderen door ze vanaf hier te steunen.Wij Palestijnen hebben het recht op een veilig leven, net als elk ander mens. We voelen ons in de steek gelaten omdat de wereld ons niet helpt. Ik weet niet hoe we de situatie kunnen oplossen, maar iemand zou voor de mensen in Gaza moeten zorgen. Israël staat geen hulp toe. Ik weet niet wie er daar autoriteit heeft en wie de mensen daar zal steunen. Misschien als meer mensen zich zouden uitspreken, als iedereen zich zou uitspreken - nee, niet alleen uitspreken, maar ook actie zouden ondernemen. Dan weet ik zeker dat er iets zou veranderen.

Kaarten

Hier plaatsen we de kaarten die zijn ingezonden voor palestijnsdag.

We delen elke dag een #palestijnskaart 🥰🍉❤️ Wil je ook een kaartje sturen? Dat kan! Ga naar onze website voor meer info. . #palestijnsdag #palestijnskaart #vierdeliefde #celebratelove #liefde #love #wenskaart #valentijnskaart #valentinescard

[image or embed]

— palestijnsdag (@palestijnsdag.nl) February 15, 2025 at 10:37 AM

Doneren

Wij zijn een grassroots organisatie die zich richt op decentrale, peer-to-peer fundraising. Dit betekent dat wij de mogelijkheid bieden om geld direct aan de ontvanger te sturen, zonder tussenkomst van een organisatie.We moedigen je daarom dan ook aan om direct te doneren aan onze vrienden in gaza:

Tip: Lees hun verhalenDe kosten voor de promotie en workshops van palestijnsdag hebben we uit eigen zak betaald. Wil je ons hierbij steunen? Dat vinden we heel fijn. Als we geld over houden, dan sturen we dat aan onze vrienden in gaza.Voor meer informatie over ons financieel beleid, zie: algemene voorwaarden en beleid
Voor een volledig overzicht van onze inkomsten en uitgaven: financien palestijnsdag 2025